میترائیسم یا مهرپرستی به معنی پرستش مهر یا خورشید، خدای عهد و پیمان در ایران باستان است. میترا، خدایی مشترک میان آریایی‌های هند و ایران بود که بعدها در عصر اشکانیان پرستش آن از طریق نظامیان و از راه آسیای صغیر و هم‌چنین از طریق دریانوردان به اروپا راه یافت و قبل از شکل‌گیری مسیحیت در اروپا به دین رسمی تبدیل شد و پیروان زیادی یافت. پس از رسمی شدن مسیحیت در امپراتوری روم، مهرپرستی به آیینی زیرزمینی تبدیل شد. مهرپرستی در اروپا به تدریج آیینی خاص خود یافت و هرچند دارای ریشه‌هایی شرقی بود اما دچار تغییراتی نیز شد. در کتاب حاضر جنبه‌های مختلف این مذهب در اروپا و سرنوشت آن بررسی می‌شود. نویسنده افزون بر اسطوره‌ی آفرینش در دین‌ مهری و تاثیرپذیری آن‌ها از رزوانیسم به مراحل هفت‌گانه‌ی تشرف به این دین اشاره می‌کند که بسیار سخت بود و تنها مردان می‌توانستند آن‌ها را پشت‌سر بگذرانند. این مراحل هفت‌گانه در پایان به نوعی شناخت یا عرفان منتهی می‌شد که افراد محدودی می‌توانستند به آن مرحله برسند. این هفت مرحله عبارت بودند از: کلاغ، همراز (رازدار)، سرباز، شیر، پارسی (پارسا) و پدر که رهبری آیین‌های مهری را بر عهده داشتند. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)