آغاز ستایش مهر در ابهام تاریخی مانده و هنوز هم به درستی نمی‌توان گفت که مهر، آیین خود را از کدامین مکان در جهان کهن گسترده ‌است. یک کاهن رومی مهرپرست که در پایان سده 4 م می زیسته‌است، می‌نویسد که به گمان او باید خواستگاه ‌ایزد مهر در نواحی دور دست بابل باشد، اما هرودوت و گزنفون جایگاه‌آغازین مهر را ایران می‌پندارند. ایزد مهر، دوست، نگهبان، پادشاه و فرمانروای نیک و پاسدار سرزمین‌هاست که نیروی او بر آسمان و زمین فرمان می‌راند و این‌ها همه مفهوم آن را دارد که مهر لقب بزرگترین ایزد آسمان را داشته و با او برابر است و از آن‌جا که چشمانش همیشه باز بوده تا نیروی جان‌بخش آفتاب را بگیرد، خدای آفتاب نیز می‌باشد. در اوستا آمده‌است که مهر، چشم اهورامزدا، بالاترین ایزد است. مهرپرستی تنها پدیده ایرانی است که بر سراسر جهان آن روزگار، از آسیای صغیر و یونان گرفته تا قلب اروپا و مرزهای اسکاتلند و سرتاسر نوار شمالی آفریقا، چیره شده و به ویژه در دره‌های پیرامون راینو دانوب به‌اوج شکوفایی خود رسیده‌است. آیین مهر گرچه به دست زرتشت سرکوب و محو شد و به‌اروپا رفت، آن‌چنان در دل مردم ایران ریشه کرده بود که رد پوشش اندیشه‌ورزی‌های دیگر فروخزید. باید دانست که‌آیین مهر در راه هجرت خود از ایران به‌اروپا دستخوش آمیختگی‌هایی با باورهای بیگانه شد و دگرگون گردید. در این کتاب چگونگی راه افتن آیین مهر به سرزمین‌های بیگانه بیان شده ‌است (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)