در این کتاب این نکته مورد بحث قرار می‌گیرد که حکومت قاجار در اداره‌ی اتباع خود فقط برزور و کاربرد آن متکی نبود، بلکه به همان اندازه وشاید بیشتر به توافق میان خود و ملت اتکا داشت که مذاکره‌ی سیاسی می‌کردند و با دولت و با یکدیگر به چانه‌زنی می‌پرداختند. نویسنده‌ی این اثر توجه خود را به نقش و چگونگی دخالت مردم عادی در روند سیاسی کشور معطوف کرده است و اینکه آنان تا چه حد میتوانستند در این روند موثر واقع شدید و چه روش‌هایی برای سازماندهی خود برمی‌گزیدند تا سیاست و مشی حکومت را تغییر دهند.