نگارنده در این کتاب به مقایسه‌ی جهان‌بینی و اندیشه‌های متبلور در آثار دو شاعر ایرانی (سهراب سپهری) و لبنانی (جبران خلیل جبران) می‌پردازد: یکی اهل کاشان و دیگری اهل بیروت. نویسنده پس از این مقایسه، سپهری و جبران را دارای یک اندیشه و یک افق دید و در کل همسان می‌داند. به زعم وی: "همان‌سان که خلیل جبران با قلم نو و ذهنیت روشن و نگره‌ی بسیط و پویایی که داشت خونی تازه در رگ‌های ادبیات عرب جاری کرد، به همان سان، سهراب سپهری نیز در شریان ادب نوی فارسی ایران خونی تازه به جریان‌انداخت" نویسنده، جبران را سمبل بیداری عرب و سپهری را سمبل بیداری عجم می‌داند. به اعتقاد ایشان هرچند راه‌شان جدا می‌نماید ولی هرگز جدا نیستند، بلکه در ادامه‌ی یک‌دیگر قرار دارند. نویسنده هر دو شاعر را طبیعت‌گرا می‌داند. او از کودکی و زادگاه دو شاعر آغاز می‌کند و به دنبال شباهت‌هاست تا به آثار آن‌ها و بیان احساسات و تفکرات آن‌ها می‌رسد. اما از تفاوت‌های میان دو شاعر، گرایش جبران هم به نثر و هم نظم است، بر خلاف سپهری که تنها به شعر می‌پرداخت و اتاق آبی تنها تلاش ناتمام وی برای نثرنویسی به شمار می‌رود. به همین دلیل جبران را افزون بر شاعر به عنوان یک متفکر نیز می‌شناسند، اما سپهری یک شاعر مطلق است. بخش‌های زیادی از کتاب به ذکر اشعار سهراب سپهری و جبران خلیل جبران و مقایسه‌ی آن‌ها با یک‌دیگر اختصاص دارد. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)