اما این هم حقیقت است که بیش از یک قرن این اندیشه در متفکرین اجتماعی ایران رسوخ یافته که روزگار شاعران دو پهلوگوو قافیه پرداز و یا دوران لفاظی سخن گفته بسر آمده، به این سبب نه اشتیاقی به دنبال کردن راه آنان در مردم دیده می شود و نه جایگاه همایونی آن صدرنشینان ابدی ادب فارسی را خالی می انگارند.
0 نظر