اوستا، این اثر جاودان و کتاب دینی ایرانیان باستان، قرن‌ها دور از دسترس توسط پارسیان هندوستان حفظ و نگهداری شد تا عاقبت توسط محققی جسور به اسم آنکتیل دو پرون از محدوده بسته خویش بال‌وپر گشاد و به محافل علمی اروپا راه پیدا کرد. استاد پورداود ترجمه آنکتیل دو پرون را ترجمه‌ای سنتی می‌شناسد و خود چندان آن را برای پژوهش مفید نمی‌داند، زیرا معتقد است کار وی برگردان دستورهای سورت هندوستان است که وی عیناً همان نکات را برگردانده است، پورداود بر این باور است که ترجمهٔ سنتی نسبت به ترجمه‌ای مبتنی بر علم اشتقاق کمتر قابل‌اعتماد است و بیشتر در معرض خطر و لغزش قرار دارد. نخستین اثری که پورداود از مجموعه اوستای خود به چاپ رساند ترجمه گاثاها (گات‌ها) هست که نخستین‌بار در ۱۳۰۴ در بمبئی در سلسله انتشارات انجمن زرتشتیان ایرانی بمبئی و ایران لیگ از نفقه پشوتن مارکر به طبع رسید. اما او گزارشی دیگر نیز از گات‌ها فراهم می‌آورد که از نظر روش نگارش و صحت با متن نخستین تفاوت دارد این گزارش دوم در برلین انجام‌ گرفته و از آنجا به هندوستان فرستاده شده است. ترجمه یشت‌های پورداود بر اساس اوستای گلدنر است که در سه جلد در سال‌های ۱۸۹۰-۱۸۸۶ در آلمان به چاپ رسیده است، در حالی پارسیان هند خود بیشتر از ترجمه وسترگارد بهره می‌جستند. گزارش نخستین بخش یشت‌ها، از هر خرد یشت تا خود رشن یشت، در بمبئی انجام گرفت و دیباچه آن در آغاز فروردین‌ماه ۱۳۰۷ خورشیدی نوشته شده است. گزارش بخش دوم یشت‌ها، از فروردین یشت تا خود ونند (یشت بیست‌ویکم) در برلین پایان یافته و دیباچه آن در یکم فروردین‌ماه ۱۳۱۰ در همان شهر نوشته شده است. یسنا که پنجمین جلد از تفسیر اوستایی پورداود است همانند جلد دوم یشت‌ها و خرده اوستا در برلین فراهم آمده است، یسنا دارای هفتادودو فصل است. جالب اینکه پس از چاپ بخش نخست یسنا، بخش دوم آن بیست‌وچهار سال بعد به چاپ رسید. در این کتاب علاوه بر ترجمه متن اوستا، فرهنگ بزرگی از ریشه‌شناسی واژگان پارسی فراهم آمده است. همچنین نوشته‌ای از دکتر محمد معین در اطراف زندگی شادروان پورداود به کتاب افزوده شده تا در شناخت بیشتر استاد برای علاقه‌مندان مفید باشد.