این کتاب با شرح بحرانی آغاز میشود که نویسندگان کتاب آن را بحران بازنمایی نامگذاری کرده اند. بحرانی که پس از سالهای جنگ جهانی دوم از عدم قطعیت در مورد ابزارهای مناسب توصیف واقعیت اجتماعی ناشی می گردید و به بیانی شکست الگوهای جهان شمول در فضای فکری آن سالها محسوب میشد. در فضای نسبی گرایانه حاکم در نیمه دوم قرن بیستم، مشروعیت اهداف پوزیتیویستی در علوم انسانی به چالش کشیده شد و انسان شناسی در این فضا با در اختیار داشتن ابزار قدرتمندی همچون روش مردم نگاری به سرعت رشد کرد. هدف این کتاب تعریف عملکردی متمایز برای انسان شناسی به مثابه نقد فرهنگی است که تنها با رجوع انسان شناسان به کارهای میدانی داخلی در کشور خودشان و استفاده از کار تجربی مردم نگارانه در راستای نقد فرهنگی از درون میسر میگردد. در این راستا «فیشر» و «مارکوس» با بررسی یافته های پیشین انسان شناسان لزوم بازگشت به مرزهای درونی جامعه و انجام مردم نگاریهای تجربی را برجسته می کنند.