کتابی با عنوان "چپ رادیکال در ایران" به نوشته "علی رهنما"، توسط انتشارات "نگاه معاصر" منتشر شده است. این کتاب مورد بررسی قرار می‌دهد که هر تصمیم سیاسی و فردی برای مسلح شدن علیه دولت، تمایل به شرکت در اقدامات خشن و آسیب‌رسانی مادی و در صورت لزوم، تهدید جان هموطنان را فرض می‌گیرد. برای درک اینکه چرا در اواخر دهه ۱۳۴۰ و اوایل دهه ۱۳۵۰، جنبش چریکی در ایران ظهور یافت، فرضیات مشخصی مطرح است. از دیدگاه منطقی، یک فرد که هیچ تمایل روان‌شناختی به خشونت نداشته باشد، این فرض را قائل است که روش‌های غیرخشونت‌آمیز تغییر سیاسی و اجتماعی نسبت به روش‌های خشونت‌آمیز، اولویت دارند. جوان چریکی، که با آگاهی از اینکه زندگی‌اش کوتاه خواهد بود، تصمیم می‌گیرد به مبارزه مسلحانه بپیوندد و با آگاهی انتخابی، فرصت‌های زندگی و لذت‌های موجود را کنار بگذارد. فرد انقلابی، با انتخاب آرمور، به تصمیمی قطعی و باور قوی در یک مسیر یکطرفه عمل می‌کند. فلسفه زندگی و نحوه‌ی تفکر چنین فردی با زندگی معمولی و بر پایه لذت بیشینه و درد و اندوه کمینه متفاوت است. انقلابی همچنین آگاه است که انتخاب سیاسی برای جنگیدن با رژیم وارداتی، پیامدهایی خواهد داشت که برجسته‌ترین آن‌ها قطع ارتباط با زندگی عادی در یک دوره نامعلوم است.