واحدی در پیش‌گفتار کوتاهی که بر کتاب نوشته آورده است: «هیچ مقدمه‌ای برای توصیف مثنوی معنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی نیاز نیست و هیچ گفتاری برای رساندن حق مطلب و عظمت آن کافی نیست. آنچه مهم است فقط رویکرد ماست که چگونه به این مخزن علم و حکمت نزدیک شویم. دفتری که اکنون پیش رو دارید، حاصل تلاشی است که هدف از آن کسب فیض از معارف مثنوی است. در این راه دانش‌پژوهان و عالمان بسیاری تلاش کرده‌اند و هر یک از منظری به بهره‌مندی از آن توفیق یافته‌اند. این قلم نیز با رویکردی بهره‌جویانه به جست‌وجوی جرعه‌ای از چشمه‌سار مثنوی آمده است. کتاب شریف مثنوی معنوی در عین آکنده بودن از حکمت‌ها و فضایل، بنا به طبع یگانه خداوندگار خود قدر فهم مردم زمانه خود را درنظر گرفته و با مددگیری از حکایات و داستان‌هایی که در متون کهن و در فرهنگ شفاهی مردم مطرح بوده، دست مخاطب روزگار خود را گرفته و پس از نقل شیرین حکایات، با نتیجه‌گیری از آن پندهای گران قیمتی را به گوش جان ایشان رسانده است...» ناصر مهدوی نیز در مقدمه کتاب نوشته است: «مولانا و شخصیت درخشان و اندیشه‌های زندگی ساز او حسابی دیگر دارد و اغراق نیست اگر بگوییم در مسیر تولید انگیزه‌های اخلاقی و پاسخ به بخشی از نیازهای وجودی انسان اگر متفکری بی‌نظیر نباشد بدون تردید حکیمی کم نظیر است و می‌تواند درد درمان کند. به قول خودش هم نظری، هم خیری/ هم قمران را قمری/ هم شکر اندر شکراندرشکر اندر شکری/ او هم به لحاظ گشودنِ پنجره‌های معنوی، ناب و نازنین است، هم در خلقِ زیباترین حکایات حکیمانه دست بلندی به آسمان دارد و هم در معرفی خداوند و شناخت انسان‌ها پیامش شکر اندر شکر اندر شکر است. بزرگ‌ترین اثر و تأثیرگذارترین نمودهای بصیرت حضرت مولانا در کتاب شریف و عظیم مثنوی معنوی است...»