نامه نگاری رسم خوشایندی است و سنت مقدسی را در پیشینه‌ی خود دارد. پیش از اختراع وسایل ارتباط جمعی، نامه‌‏نگاری یک ضرورت به شمار می‌‏رفت. از مقامات بلندپایه‌ی کشورها تا شخصیت‌‏های مهم مذهبی، ادبی و هنری و مردم عادی، تنها یک راه برای ارتباط محرمانه در اختیار داشتند و آن نامه‌‏نگاری بود. این شیوه قرن‌‏های متمادی ادامه یافت، تا دنیای مدرن امروزی، شکل جوامع را دگرگون کرد. جوامع باز پدید آمدند و عصر حاضر به «عصر ارتباطات» مشهور شد. پیش از تمدن مدرن امروزی، نامه‌ها را کبوتران نامه‌‏بر، پیک‌‏ها و قاصدان جابه‌جا می‌‏کردند. تا این‏که با گسترش خطوط تلفن و از آن پس تلفن‌‏های همراه و این روزها به کمک رایانه، این امکان فراهم آمد، که فاصله‌ی انسان‌‏ها با هم‏نوعان خود به کم‏ترین حد ممکن برسد. علی‌‏رغم دوری مسیرها و فاصله‌های دیر و دور، امکان ارتباط نزدیک و لحظه‌ای برقرار شد. از سوی دیگر، اختراع وسایل نقلیه‌ی فردی و عمومی، که مسافت بین شهرها و کشورها را در زمانی کوتاه می‌‏پیمایند، جای نامه‌نگاری را پر کرد؛ اما با وجود همه‌ی امکاناتی که بر شمردیم، نامه‌‏نگاری هنوز هم بین اقوام مختلف به صورت مکتوب کاغذی وجود دارد. ضمن این که ارتباطات شبکه‌های اجتماعی مجازی و سرویس‌های پیام کوتاه را هم می‏توان ادامه‌‏ی منطقی این رسم خوشایند دانست.