این کتاب، تلاشی برای فهم یک آیین دینی مستحب به‌نام «اعتکاف» و روایتی از تجرب? حضور در آن است؛ آیینی که بررسی و تحلیل آن از موضوعات مغفول در مطالعات اجتماعی دین در ایران است. در سال‌های اخیر و با سازمان‌دهی رسمی اعتکاف در مساجد، شکل کاملاً شخصی این آیین تا حدی تغییر کرده؛ اما در هر حال ماهیت اعتکاف با مناسک جمعی عبادی یا آیین‌هایی همچون پیاده‌روی اربعین کاملاً متفاوت است. کتاب حاضر سنتزی است از سه نوع روایت مردم‌نگارانه، پدیدارشناسانه و جامعه‌شناسانه از اعتکاف، بدون داشتن مدعایی برای انطباق با کلیشه‌های رایج در گزارش پژوهش‌های کلاسیک و تلاشی است که یک سوی آن مطالع? کیفی تجربی در میدان تجربه‌ای دینی است و سوی دیگر آن روایتی از زندگی گروهی از دین‌داران جامعه است که یک بار در سال به تنهاییِ خود سفر می‌کنند.