هر کشوری با توجه به محیط داخلی و خارجی خود، از ارزش‌ها و ترجیحات گوناگونی برخودار است. سیاست گذاران برای تامین اولویت‌ها و ارزش‌های خود، ناگزیرند تا سیاست خارجی خود را با شرایط داخلی و خارجی موجود تطبیق داده و در یک محتوای پویا و سیال به مسائل سنتی و جدید بپردازند. هر چند در این زمینه یعنی فرآیند تطبیق سیاست خارجی با محیط متحول داخلی و خارجی، کشورها متفاوت عمل می‌کند و به نتایج یکسان و همگونی نمی‌رسند، زیرا مولفه‌های تاثیرگذار جهت تطبیق پذیری، مختلف و متفاوت از هم هستند. در واقع، ارائه چارچوب مناسب برای بیان اهداف و منافع، مستلزم هماهنگی، توازن و تطبیق محیط داخلی و خارجی کشورها است. رعایت اصل شناخت مقدورات و محذورات کشور و توازن بین اهداف و خواسته‌ها با مقدورات داخلی یکی از ارکان موفقیت کشورها به شمار می‌رود که عدم رعایت آن می‌تواند نتایج غیرقابل پیش بینی و نامطلوبی به همراه داشته باشد.