من آدم های مبارزی را که هیاهو به پا می کنند دوست دارم. من عاشق کسی هستم که به خاطر خواسته هایش شرمنده نیست و اجازه نمی دهد دیگران ناامید و منصرفش کنند. منظورم این نیست که این افراد هرگز نترسیده اند، منظورم این نیست که هرگز در دام نظرات دیگران گرفتار نشده اند؛ نه، آنها هم انسان هستند و مثل همه ی ما گاه دچار نبود اعتماد به نفس شده اند، اما وقتی نوبت عمل فرارسیده است، شک به دلشان راه نداده و دودل نشده اند، فقط سرشان را پایین انداخته و بدون توجه به دیگران به کارشان ادامه داده اند. مبارز بی پروا از نظر من یعنی این؛ یعنی حاضرید برای رسیدن به خواسته تان -هرچیزی که هست- تلاش کنید، و منتظر نمانده اید تا کسی آن را دو دستی تقدیمتان کند و می دانید که این خواسته متعلق به شماست و به آن دست خواهید یافت.