کتاب رساله ای درباره طبیعت آدمی، اثری فلسفی نوشته ی دیوید هیوم است که در سال 1739 به رشته ی تحریر درآمد. این کتاب را می توان تلاش همه جانبه ی هیوم برای بنیان نهادن فلسفه بر پژوهشی جدید و قابل بررسی درباره ی سرشت بشر در نظر گرفت. رساله ای درباره طبیعت آدمی که یکی از مهم ترین متون در فلسفه ی غرب به شمار می آید، اثری قابل اتکا برای درک درست فلسفه ی قرن هجدهم نیز هست. هیوم در این رساله ابتدا توضیح می دهد که ما چگونه مفاهیمی چون علت و معلول، هستی بیرونی و هویت شخصی را در ذهنمان شکل می دهیم و سپس، تشریحی نوین از احساسات، مسئله ی آزادی و جبر و تأثیرات آن ها بر تصمیمات و کنش های انسان ها را ارائه می کند. این فیلسوف بزرگ در نهایت کتاب را با توضیحاتی جزء به جزء و موشکافانه درباره ی این که انسان ها چگونه میان هنجار و ناهنجار، و فضیلت و رذیلت تمایز قائل می شوند، به پایان می رساند.