پژوهشی درباره روش تعلیم و حفظ قرآن کریم است. نویسنده در بخش اول به بررسی تاریخ فراگیری و آموزش قرآن پرداخته و بحث خود را با سیره پیامبر اکرم (ص) در این خصوص آغاز کرده و با نگاهی به شیوه‏های قرآن‏آموزی در کشورهای اسلامی و بیان خاطراتی از دوران کودکی خود به پایان می‏برد. نظام اقراء و استقراء در روش پیامبر، شیوه ترویجی، تیسیر و تسهیل برخورد پیامبر با غلط‏خوانی قرآن و دیگر ویژگیهای آموزش قرآن توسط آن حضرت در این بخش مورد بررسی قرار گرفته است. مؤلف در بخش دیگر از کتاب خود آیات قرآن کریم و روایات را درباره «حمل قرآن» مورد توجه قرار می‏دهد. قرآن و اهل‏بیت برای قرآن زبان ویژه‏ای قائل‏اند که باید در قلب انسان جای بگیرد. چیستی زبان قرآن و رابطه آن با زبان عربی و فطرت آدمی، تدبر در قرآن و پیوند آن با آموزش قرآن، مفهوم حفظ و ذکر قرآن و پیوند قرائت قرآن و نماز که مورد تأکید قرار گرفته از جمله برخی از موضوعات مطرح شده در این بخش است. نویسنده در ادامه آموزش قرآن را از لحاظ علوم جدید و زبان‏آموزی مورد بررسی قرار داده و در بخش پایانی از آثار حمل قرآن سخن به میان آورده است. بهره‏گیری از موسیقی قرآن کریم و تحلیل موسیقی چند سوره از قرآن، تأثیر جسمانی قرآن، بهره عقلی از تعالیم قرآن و... از عناوین مباحث این بخش از کتاب می‏باشند. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)