شعر حافظ گرچه بیشتر بر بن‌مایه‌های اندیشه‌ی بشری انگشت می‌نهد و دل مشغولی‌های فکری انسانی را در درازنای طول تاریخش به عرصه‌ی شعر می‌کشاند و در این کار تقریبا از تمام اصطلاحات رایج علوم و فنون زمانه‌ی خویش‌ از فقه و کلام و فلسفه گرفته تا موسیقی و طبابت و نجوم و حتی بازی‌هایی چون شطرنج و نرد یاری می‌گیرد اما جو غالب و فضایی که بیش‌تر اشعارش بر آن بالیده‌اند، بی‌شک عرفانی است. در کتاب حاضر از منظر عرفانی به شعر حافظ نگاه شده و الفاظ دربردارنده‌ی بن‌مایه‌های فکری و عرفانی خواجه شرح و گزارش گردیده؛ ضمن آن که پیشینه‌ی آن نیز عنوان شده است. مباحث کتاب حوزه‌ی معنایی شعر حافظ را شامل می‌شود. نویسنده هریک از موضوعات را در قالب یک مقاله مطرح کرده است در این مقاله‌ها صحبت از مسجد به میخانه از میخانه به خرابات و از خرابات به دیر مغان است و آیین‌های نمادینی چون "خرقه رهن می ‌نهادن"، "خرقه‌فروشی به پیر می‌کده"، "خرقه‌سوزی" و "زنار بستن" توضیح داده شده است. هم‌چنین تعبیرات و رمزهای عرفانی پرکاربرد در شعر حافظ هم‌چون: شراب، مستی، ترسایی، توبه کردن، توبه شکستن، روح‌القدس و... رمزگشایی شده و همراه با بحث درباره‌ی هریک، به ابیاتی از خواجه در آن زمینه اشاره گردیده است (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)