نمایش‌نامة کلاسیک حاصل تجربه‌های انسانی بود که پس از فرو ریختن اصول کهنة قرون وسطایی به خود آمده بود و قصد آن داشت که با پیرامون خویش پیوندی استوارتر از گذشته برقرار کند. با چنین پیوندی، انسان می‌توانست جهان درون خود را به دیگران بهتر و دقیق‌تر بشناساند. پایة تئاتر کلاسیک بر شالودة این پیوند استوار بود و زبانی که آدمی را با جهان بیرون ارتباط می‌داد «دیالوگ» بود. بنابراین نمایش‌نامه، اثری بود که سبب پیوند انسان‌ها با یک‌دیگر و ارتباط آنان با جهان می‌شد. نگارنده در این نوشتار به منظور آشنا کردن مخاطبان با تئاتر غرب و تحولات آن در 150 سال اخیر به معرفی زندگی‌نامه و آثار سه نمایش‌نامه‌نویس برجستة جهان «برتولت برشت» (بنیان‌گذار تئاتر داستانی)، «ماکس فریش» و «فریدریش دورنمات» پرداخته است (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)