پمپئ، نام شهری است در نزدیکی ناپل کنونی در منطقه‌ی کامپانیا در ایتالیا که در سال 79 بعد از میلاد مسیح بر اثر آتش‌فشانی عظیم و هولناک نابود شد. از آن پس تا 1500 سال کم‌ترین نشانه‌ای از پمپئ دیده نشد. در سال 1592 بود که حفاری‌ها آغاز شد و بقایای پمپئ رفته‌رفته بیرون آمد. شواهد نشان داد که این شهر استراحتگاه ثروتمندان و گنجینه‌ای از اطلاعات درباره‌ی شهروندان، معماری، نقاشی‌، موزاییک‌سازی و به طور کلی تمدن درخشان رم باستان بوده و به شیوه‌ی سایر شهرهای رمی ساخته شده بود که همگی خیابان‌بندی و شبکه‌ی آب‌رسانی مشابهی داشتند. در پمپئ علاوه بر بارو، دروازه‌ها و حمام‌های عمومی و خصوصی، آگوارا ـ میدان بزرگی که دور آن مغازه‌های گوناگون، دادگاه و غیره وجود داشت و مجلس ملی نیز در آن تشکیل می‌شد ـ هم‌چنین تئاتر بزرگ، بازیلیک (دادگاه و محل تجمع بازرگانان) و ادئون (ساختمانی برای موسیقی و آواز) نیز وجود داشت که برخی از آن‌ها زیر خاکستر آتش‌فشان به خوبی حفظ شده‌اند. نویسنده در این رمان، چگونگی نابودی شهر پمپئی را از دیدگاه چهار قهرمان (مهندسی جوان، دختری نوجوان، میلیونری فاسد و دانشمندی سالخورده) روایت می‌کند. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)