یکی از بزرگان شعر و ادب فارسی که آثار متعدد و منظوم و منثوری از او به جای مانده، شاعر و نویسنده و عارف مشهور قرن نهم هجری، نورالدین عبدالرحمن جامی است. او آخرین شاعر بزرگ سبک موسوم به عراقی و شاعری است که از بسیاری شاعران بزرگ پیش از خود تاثیر پذیرفته و جامعیتی حاصل کرده است که در کم‌تر شاعری پس از سعدی دیده می‌شود؛ بدین‌معنا که روش شاعران نامدار پیش از خود را مد نظر قرار داده و کوشیده است که علاوه بر تنوع قالب‌های شعر و نثر فارسی، از نظر محتوا و مضمون نیز از پیشینیان خویش پیروی کند و این مسئله موجب شده که بعضی مخالفان او، وی را برگزیدة مضامین شعرای پیش از خود بشمارند. در نهمین شماره از مجموعة «اندیشه‌مندان ایران و اسلام» زندگی و آثار نورالدین عبدالرحمان جامی بررسی گردیده است (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)