این پژوهش بر آن است تا چشماندازهای ساختاری «زبان عرفان» را در «نثر عرفانی فارسی» باز کاود؛ ضمن اینکه قبلاً برای زمینهچینی، ناچار از کندوکاو در بنیانهای روش شناختی این زبان بوده است. سویهی ادبی این کتاب، هنگامی رخ مینماید که بدانیم، زبان عرفان با زبان ادبیات نیز سازوکار مشترکی دارد.
0 نظر