«گابریل گارسیا مارکز»، ـ نویسندة کلمبیایی قرن بیستم ـ در بخشی از نوشته‌های خود دربارة دست‌یابی به جایزة نوبل می‌گوید: «هر سال در همین دوره، شبحی آرام و قرار از دست نویسندگان می‌گیرد: جایزة نوبل ادبیات. «خورخه لوئیس بورخس» که تقریبا همیشه کاندیدای این جایزه است، در مصاحبه‌ای مطبوعاتی اعتراض کرده بود که چگونه برای دو ماه آن‌همه پیش‌بینی در نگرانی معلق نگهش می‌دارد و عذابش می‌دهد. بدون شک بورخس، شایسته‌ترین نویسندة اسپانیولی زبان برای جایزة نوبل است و هر سال بی‌رحمانه و ناگزیر این بلا را بر سرش می‌آورند. بدبختانه نتیجة نهایی به شایستگی و حق مسلم کاندیدا ربطی ندارد؛ به انصاف و عدالت خداوند متعال نیز مربوط نیست، به ارادة اسرارآمیز هیئت داوران آکادمی سوئد مربوط می‌شود و بس. کتاب حاضر مجموعه‌ای است از یادداشت‌های پراکندة گابریل گارسیا مارکز که آنها را طی سال‌های 84-1980 نگاشته است. عناوین برخی از این نوشته‌ها عبارت است از: بیماری سیاسی محمدرضا پهلوی؛ مشکلات یک نویسندة جوان؛ کوکاکولا یادش به خیر؛ شلیک روی گرام گرین؛ داستان‌هایی که هرگز ننوشته‌ام؛ همینگوی در کوبا؛ و فیلم‌نامه‌نویسان در نیمة تاریکی. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)