روایات اساطیر دربارة موسیقی همانا دریافت آدمیان از پدیده‌های طبیعی بوده است. وقتی باد در نیستان می‌افتاد، پدران نخستین ما تصور می‌کردند خدایانند که می‌نوازند. موسیقی مثل هنرهای دیگر، در عصر مسیحیت شخصیت منحصر یافت و به راهی وارد شد که قواعد اصولی برای آن تدوین گردید و مفاهیم‌اش با لحنی بیان شد که به لحاظ آن، هویت هنری یافت. در دورة اعتلای مسیحیت، بنا بر تعریف موسیقی، به علت تغییرات شگرفی که به موجب اصول فیزیولوژیک در ادراک و احساس آدمی پدید آمده بود، در بنیان‌های فرهنگی جوامع، عنوان هنر به آن اطلاق گردید. روایات گوناگونی در اساطیر وجود دارد که همگی بر اولویت موسیقی در جهان هنر و زبان (تکلم) تاکید دارند. در کتاب حاضر، موسیقی از آغاز تاکنون مورد مطالعه قرار گرفته و رابطة آن با رشد جسمی بشر و استعداد تکلم وی روشن و بیان شده است.(منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)