از نیمة دوم قرن دوازدهم هجری با برآمدن گروه وهابی در سرزمین نجد و شیوه‌های خشنوت‌بار تبلیغ و ترویج آنان و نزدیک به دو قرن، جنگ با مردم مسلمان، جهان اسلام یکسره تحت تاثیر آن رویداد قرار گرفته بود و در همة محافل و مکاتب در شرق و غرب جهان اسلام سخن از آیین و اندیشه‌های وهابی در میان بود. در این دوره فضایی کلی مراکز علمی جهان اسلام از سویی درگیر مجادلات دیرینة شیعه ـ سنی و از سوی دیگر درگیر مجادلات نوپیدایی بود که میان وهابیان و مذاهب مختلف اهل سنت و وهابیان و شیعیان درگرفته بود. اثر حاضر به ترجمة «البراهین الجلیه فی رفع تشکیکات الوهابیه» اثر دانشمند فقید سید محمدحسن قزوینی ـ از فقهای شیعه در قرن چهاردهم ـ اختصاص دارد. وی در این کتاب به بررسی مسائلی می‌پردازد که از سوی وهابیان مورد مناقشه قرار گرفته است و بر پایة آن، شیعیان را مشرک و کافر دانسته‌اند. کتاب به همراه مقدمه‌ای دربارة وهابی‌گری و تاریخ پیدایش و جایگاه آنان در جهان اسلام به چاپ رسیده است. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)