«ابن خلدون» نخستین کسی است که علمی را که امروز جامعه‌شناسی خوانده می‌شود، با عنوان علم عمران در نوشته‌های ارزشمند خود به کار برد. آثار او مانند دیگر علوم رشد یافته در تمدن اسلامی، از قرن چهارده میلادی به لاتین ترجمه شد و در اروپا نشر یافت و از قرن نوزدهم میلادی، اندیشمندانی به تدوین علم جامعه‌شناسی پرداختند و اغلب گزاره‌ها را که ابن خلدون وضع کرده بود، در دانش خود به کار گرفتند. بادیه‌نشینی و شهرنشینی به جامعه‌شناسی ایلات و عشایر، روستایی و شهری تبدیل شد و بحث دربارة عصبیت خویشاوندی و عصبیت دینی، تحت عنوان مشروعیت حاکمیت، به انواع تازه‌ای از مشروعیت انجامید. مجموعة حاضر که به قلم گروهی از استادان و صاحب‌نظران علوم اجتماعی، تاریخ، فلسفه و علوم سیاسی فراهم آمده، بازخوانی اندیشه‌های این اندیشمند مسلمان در قالب گزاره‌های علمی و اجتماعی دنیای معاصر است. عنوان برخی از مقالات عبارت‌اند از: مفهوم نسل از دیدگاه ابن خلدون/ صادق آیینه‌وند؛ جایگاه تحولات نسلی در اندیشة ابن خلدون/ تقی آزاد ارملی؛ ابن خلدون؛ سنت و تجدد در تاریخ‌نگری و تاریخ‌نگاری/ داریوش رحمانیان؛ و میراث ابن خلدون و مشکل ناکارآمدی علوم اجتماعی در ایران/ جواد افشارکهن. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)