از آن زمان که بشر فلز را شناخت و به خواص و کاربرد فلزات گوناگون پی برد، هنر فلزکاری به آرامی شکل گرفت و این هنر با گذر از هزاره‌ها روز به روز کامل‌تر و ظریف‌تر شد. عصر ساسانی را می‌توان اوج هنر فلزکاری دوران تاریخی ایران به شمار آورد. هنرمندان این دوره با اتکا بر ظرافت‌های فنی و تزئینات هنری، آثاری از خود به جا گذشتند که امروزه زینت‌بخش حوزه‌های شرق و غرب دنیاست. با برقراری حکومت اسلامی در ایران، در قرن هفتم میلادی و آشتفگی سیاسی ـ اجتماعی حاصل از آن، هنر فلزکاری ایرانیان دچار رکودی موقتی گردید؛ اما بن‌مایة هنری غنی ایرانیان به زودی به این رخوت پایان داد و با این که به حکم دین اسلام استفاده از ظرف‌های زرین و سیمین منع شده بود، هنرمندان فلزکار اسلامی با بهره‌مندی از فلزاتی چون مس، مفرغ، برنج، و پولاد و نیز با تکیه بر متون بسیار پیچیدة فنی ـ هنری همانند ریخته‌گری، میناکاری، برجسته‌کاری، مشبک‌کاری و... اشیایی خلق کردند که تا به امروز باعث حیرت جهانیان شده است. کتاب حاضر، پژوهشی دربارة سیر تحول هنر فلزکاری دوران اسلامی در چهار فصل است: تاریخچة هنر فلزکاری؛ هنر فلزکاری دوران اسلامی؛ هنر فلزکاری دوران تاریخی ایران اسلام؛ و هنر فلزکاری در سرزمین‌های غربی. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)