مهندسی ایرانی، خسته و دلزده از قیل و قال‌ و های و هوی زندگی صنعتی در آمریکا، با یافتن دره‌ای زیبا و قابل سکونت، سعی در اقامت در آن محل و در عین حال شهرک‌سازی دارد. او تمام تلاش خویش را برای جاری کردن آب در منطقه و بازگرداندن آبادانی به آن‌جا به کار می‌گیرد. اما با این همه ناامید شده و پس از شکست پروژه ناچار به بازگشت به شهر می‌شود، اما چون ماندن در شهر را تاب نمی‌آورد، تصمیم به بازگشت به ایران می‌گیرد. تهران آغوش گشوده در برابر وی، آن شهری نیست که او می‌خواهد زیرا که طبیعت در آن جایی ندارد و طلوع و غروب خورشید را نمی‌توان در آن بدون وجود مانع به تماشا نشست. مرد سرگشته، سرانجام، دره‌ای در اطراف روستای دماوند یافته و آن را کعبه آمال خویش می‌پندارد اما هنوز لذتی از زندگی در مکان جدید نصیبش نشده که روزی چشم بر جهان فرومی‌بندد (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)