جلال‌الدین محمد مولوی، شاعر و عارف برجسته‌ی قرن هفتم هجری، از آن‌جا که تولد او در بلخ، از توابع خراسان بزرگ بوده به مولوی بلخی و از آن‌رو که در نوجوانی همراه پدر به روم شرقی رفته، به ملای روم و رومی شهرت یافته است. یارانش او را خداوندگار و سرالله الاعظم گفته‌اند، در فصل اول این کتاب اوضاع تاریخی، سیاسی و فرهنگی ایران در نخستین دهه‌های سده‌ی هفتم قمری (13 م) به اختصار بررسی شده است. فصل دوم به اوضاع آسیای صغیر در آن روزگار و زندگی مولوی تا دیدار با شمس اختصاص دارد. فصل سوم شرح دیدار شمس و مولانا است. در فصل چهارماز یاران و بزرگان معاصر مولانا، خانواده و فرزندان وی و در فصل پنجم از آثار مولانا سخن رفته است. در دو فصل پایانی نیز به ترتیب به مرگ مولانا و جهان‌بینی و عرفان او اشاره گردیده است. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)