خشایارشا، فزند داریوش بزرگ، چهارمین پادشاه هخامنشی است، مادر خشایار، آتوسا، دختر کورش بزرگ بود. آن‌چه امروزه ما از خشایارشا می‌دانیم بیش‌تر از آگاهی‌های منابع یونانی است، یعنی دشمن درجه‌یک هخامنشیان. پس تعجب‌برانگیز نیست اگر آن‌ها پادشاهی را که به کشورشان حمله کرده و دوبار (در فاصله‌ی یک سال) آتن، شهر اصلی آن‌ها را تصرف کرده و معبد اصلی شهر را به تلافی آتش زدن سارد به دست یونانی‌ها، به آتش کشیده فردی بی‌بندوبار و عیاش و زن‌باره و فاقد کفایت برای زمام‌داری معرفی کنند. نگارنده در کتاب حاضر می‌کوشد تا بار دیگر چهره‌ای غباراندود این پادشاه هخامنشی را بررسی کند. یونانیان در تعداد سپاهیان خشایارشاه اغراق کردند و از آن طرف تعداد سپاهیان خویش را کم‌تر از آن‌چه بود معرفی کردند. هدف خشایارشا از لشکرکشی به یونان تنبیه یونانی‌ها بود که با تصرف آتن به این مهم دست یافت و حتی پس از بازگشت سپاهی نیز به رهبری مردونیه در یونان باقی گذاشت که آن سپاه نیز توانست در سال بعد بار دیگر آتن را تصرف کند. حال مورخان یونانی از یک مقاومت مختصر در تنگه‌ی ترموپیل و آتش گرفتن چند کشتی در سالامیس پیروزی بزرگ ساخته‌اند و مورخان بعدی اروپایی نیز آن را پیروزی بزرگ غرب بر شرق دانسته‌اند. مورخان یونانی به دلیل این لشکرکشی تاریخی، بغض و کینه و نفرت بی‌منتهای خویش را نثار خشایار کرده‌اند. خشایار در تمام امور دنباله‌روی پدرش داریوش اول بود که پی‌ریزی او برای شاهنشاهی هخامنشی تا پایان عمر این سلسله پایدار ماند. نگارنده در کتاب حاضر در شش فصل به نام و تبار، دوران پادشاهی، اقدامات عمرانی و تصمیمات بزرگ سیاسی و لشکرکشی به یونان می‌پردازد و قضاوت‌های مورخان غربی درباره‌ی این شاه بزرگ هخامنشی را ارزیابی می‌کند. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)