زیبایی‌شناسی به طور عام، اصطلاحی است مربوط به شناخت مفاهیم زیبایی و هنر. در گذشته زیبایی‌شناسی را فقط شاخه‌ای از فلسفه می‌دانستند. ولی امروزه آمیزه‌ای از فلسفه، روان‌شناسی و جامعه‌شناسی هنر محسوب می‌شود. به عبارت دیگر زیبایی‌شناسی جدید می‌کوشد سرچشمه‌های حساسیت آدمی به صور هنری و ارتباط هنر با سایر عرصه‌های فرهنگ چون فلسفه، اخلاق، دین، علم و صنعت را کشف کند. در حکمت ملاصدرا، با آن که مبحث مستقلی با عنوان زیبایی‌شناسی و بحث از مسائل مختلف در آن گنجانده نشده است، اما مباحثی فلسفی در قالب عناوین دیگر مطرح شده است که با پرداختن به آن، احساس می‌شود بدون تبیین زیباشناختانه امکان طرح مساله و ادای حق مطلب وجود ندارد. نگارنده در کتاب حاضر در پی تعریف و تبیین اندیشه‌های حکیم صدرالمتالهین حول محور زیبایی و بیان رابطه‌ی زیباشناسی این مکتب، با مهم‌ترین مبانی و مسائل حکمت متعالیه است. در کتاب نخست سابقه‌ی تاریخی زیباشناسی در بین فلاسفه‌ی بزرگ از فیثاغورث تا فلاسفه‌ی دوره‌ی معاصر بیان و سپس مهم‌ترین مسائل زیباشناسی در حکمت صدرا درج شده است؛ مسائلی چون معنا و مفهوم و تعریف زیبایی، رابطه‌ی خیر و زیبایی، هستی و چیستی زیبایی، عرصه و دامنه‌ی آن، چیستی و هستی، شر و زشتی و تقابل آن باخیر و زیبایی و... هم‌چنین ساحت‌های زیبایی‌شناسی در حکمت صدرا با سه عنوان کلی زیبایی عقلانی و جسمانی؛ عشق و زیبایی؛ واجب و زیبایی تبیین شده‌اند. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)