نویسنده در کتاب حاضر به حکمت قدیم می‌پردازد و آن را در سه بخش (طبیعیات، عوارض جسم طبیعی، و نفس) بررسی می‌کند در ابتدا، نویسنده مفاهیمی چون حکیم، متکلم، صوفی، عارف، فلسفه و... را تبیین می‌کند. وی در تعریف فلسفه، چند تعریف از آن را ذکر می‌کند و خاطرنشان می‌سازد که فلسفه مشتق از فیلسوف است که دوستدار حکمت معنی می‌دهد و آن را نیز چنین تعریف کرده‌اند: علم به احوال اعیان موجودات و صفات آن‌ها به اندازه‌ی طاقت و توانایی بشر. در بخش طبیعیات، نویسنده به مباحثی چون تعریف جسم و اقسام آن، تناهی ابعاد، اقسام دور و... اشاره می‌کند. در بخش عوارض جسم طبیعی از مباحثی چون حرکت، اقسام حرکت، مکان، خلا، زمان و... سخن می‌راند و در نهایت، به موضوع نفس پرداخته و مسائلی چون تعریف نفس و اقسام آن، حافظه وهم و.... را به بحث می‌گذارد. وی در این بخش، حافظه را خزانه‌ی معانی می‌داند، چنانکه خیال، خزانه‌ی صور است. این قوه ذاکره نیز نام دارد چون به سبب این قوه، آن‌چه از انسان غفلت شده به زودی به یاد می‌آید (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)