کتاب، مجموعه مقالاتی است که در سمینار تجدد آمرانه در ترکیه و ایران در بهار سال 1999 در پژوهشکده‌ی بین‌المللی تاریخ اجتماعی (هلند)، عرضه شده است. موضوع این سمینار، مطالعه‌ی تاریخی تطبیقی، سنجشی و جامع درباره‌ی مدرن‌سازی در ترکیه و ایران پس از جنگ جهانی اول بود. در مقالات مجموعه که با هدف بررسی الگوی راهبرد توسعه‌ی آمرانه آتاتورک و رضاشاه فراهم آمده‌اند، به خواننده این امکان داده می‌شود که تحولات ایران و ترکیه را پس از جنگ جهانی اول با هم مقایسه کند و بسنجد. در نخستین مقاله با عنوان دولت و جامعه و در دوره‌ی رضاشاه/ محمدعلی همایون کاتوزیان، تغییر تدریجی در شیوه‌ی فرمانروایی رضاشاه از دیکتاتوری به حکومت استبدادی ارزیابی می‌گردد. تورج اتابکی در مقابله‌ی خلافت، روحانیت و جمهوریت در ترکیه و ایران به بررسی موانع می‌پردازد که دو فرمانروای اقتدارگرا در ترکیه و ایران در تحکیم حکومت خود با آن‌ها روبه‌رو شدند. مطالعه‌ی احزاب سیاسی و سیاست‌های حزبی ایران با تاکید بر حزب ایران‌نو موضوع مقاله‌ی ایران نو و زوال سیاست‌های حزبی در دوره‌ی رضاشاه نوشته‌ی متیوالیوت است. هوشنگ شهابی در مقاله‌ی مقررات لباس پوشیدن برای مردان در ترکیه و ایران نگرش رژیم ترکیه و ایران را در پذیرش سنت‌ها و قوانین اروپایی مقایسه می‌کند. جان‌پری در مقاله‌ی اصلاح زبان در ترکیه و ایران به مقایسه‌ی کوشش‌های مصطفی کمال و رضاشاه در زمینه‌ی تغییر خط و اصلاح زبان می‌پردازد. ایجاد نهادهای اجتماعی جدید چون ارتش و سازگارسازی آن در ترکیه و ایران موضوع مقاله‌ی ارتش، جامعه‌ی مدنی و دولت در ایران نوشته‌ی استفانی کرونین است. در آخرین مقاله با عنوان رفع ابهام: سیاست خارجی وثوق‌الدوله در 98-1297 نوشته‌ی اولیور باست، پیشینه‌ی سیاست خارجی ایران در دوره‌ی پس از جنگ جهانی اول بررسی می‌شود. لازم به توضیح است در پیشگفتار کتاب از مقالات دیگری نیز سخن رفته که در سمینار یاد شده مطرح شده‌اند اما به فارسی ترجمه نشده و در این کتاب نیامده‌اند. این گزینش شاید به این علت باشد که مقالات حذف شده درباره‌ی ترکیه بوده‌اند و مطلب مستقیمی درباره‌ی ایران نداشته اند. این مقالات که ترجمه‌ی فارسی آن‌ها نیامده عبارت‌اند از: نهادسازی در جمهوری کمالیستی نوشته‌ی اریک یان‌زوکر، ملاحظاتی درباره‌ی رژیم تک‌حزبی ترکیه در دوره‌ی اینونو تالیف جمیل کوچاک و ارتش و پایه‌گذاری جمهوری ترکیه نوشته‌ی مرحوم دانکوارد روسو (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)