سه داستان "مورچه‌ی آرژانتینی"، "مه دود" و "ناظر" به نوعی بازتابنده‌ی نگاه نیچه‌ای "کالوینو" به مناسبات انسانی و نفرت او از میان مایگی است. نویسنده با این داستان‌ها، انفعال، رفتار واکنشی و عدم خلاقیت افعال برآمده از افعال بردگان را نشان می‌دهد. البته کالوینو با اختیار کردن راوی خویش از میان همین بردگان، طنز و سرخوشی خاصی به داستان می‌بخشد. این داستان‌ها ترکیبی از روایت و تامل است که به ویژه در "ناظر"، فضاسازی و شخصیت‌پردازی به عناصر غالب داستان بدل می‌شود، و خرده روایت‌ها جای روایت اصلی را می‌گیرد. آن چه در این میان مهم تلقی می‌شود نوع برخورد انسان‌های مختلف با حوادث بیرونی است و خود این حوادث، تقریبا موضوعیت خود را از دست می‌دهد: هجوم مورچه‌ها، آلودگی هوا، اعتصاب، انتخابات و.... شاید بتوان گفت که این سه داستان به نوعی بیشترین مضامین و دلبستگی‌های کالوینو را به نمایش می‌گذارد که از آن جمله‌اند: علم، فولکلور، طنز، زندگی روزمره و داستان‌سرایی (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)