فرضیه‌ی اصلی این پژوهش، نقش قاطع سیاست‌های فرهنگی و ارتباطی در شکل‌گیری، تداوم و حتی فروپاشی قدرت رضاشاهی است. کتاب با گفتاری مقدماتی در باب مفاهیم اساسی به خصوص کنترل اجتماعی از طریق نهادهای فرهنگی و ارتباطی آغاز می‌شود. بخش اول به عرضه‌ی تحلیلی چند وجهی از زمینه‌های سیاسی و فرهنگی ظهور رضاشاه اختصاص دارد. بخش بعدی به چگونگی تسلیم قوای سه‌گانه و نهادهای اقتصادی در برابر خودکامگی رضاشاه و آثار اجتماعی این فرآیند می‌پردازد و بعد از آن درباره‌ی الگوهای حاکم بر سیاست فرهنگی دولت در مساله‌ی هویت ملی با توجه به سه محور غرب‌گرایی، ایران‌گرایی و شاه‌محوری بحث می‌شود. قسمت‌های بعدی کتاب به کاوش موردی در سیاست‌گذاری فرهنگی به استناد اسناد اداری دوران رضاشاه، اختصاص یافته است. در این بخش خاطرنشان گردیده که روحانیت، مطبوعات، زنان و جوانان، آماج اصلی سیاست‌های فرهنگی دوران رضاشاه بوده و هر یک به گونه‌ای از آن سیاست‌ها و اقدامات تاثیر پذیرفته‌اند. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)