در بخش نخست کتاب بحثی در باب شعر فارسی، به ویژه شعر و اندیشه‌ی حافظ مطرح شده از جمله خاطرنشان گردیده است: "حافظ از حیث معنی آن چه آورده خلاصه‌ای از معرفت و روح و افکار و زندگی تاریخی و اوضاع اجتماعی ملت ایران و بالخاصه دسته‌ی با سواد و درس خوانده‌ی او می‌باشد و آن چه گفته از بس جاندار و با حقیقت نزدیک است به نظر نگارنده در همه‌ی ابواب کلا مظهر عقیده و تجربه و عمل خود شاعر بوده، و در هیچ قسمت حتی می و معشوق راه مجاز نرفته و به تقلید دیگران چیزی نسروده زیرا تقلید محض هیچ گاه چنین رنگ‌آمیزی‌های با روح و جذاب که قطعا زبان دل است از خود بروز نمی‌دهد". در بخش دوم برخی اشعار حافظ ذیل عنوانی خاص آورده شده است؛ برای نمونه: عشق ورزی، رندی، می‌خوارگی، درماندگی، بی‌اعتباری دنیا، قناعت، خوش باشی، قلندری، آزادگی، جبر و تسلیم، امید، راز و نیاز، نکته‌بینی و بلند نظری. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)