این مجموعه از باستانی‌پاریزی مشتمل بر نوشته‌هایی تاریخی، فرهنگی، ادبی، مردم‌شناسی، حکایات و روایات مختلف و مسائل مشابه است که با سبکی ویژه نوشته شده است. پاره‌ای از نوشته‌ها نیز به زبان طنز بازگو شده است برای مثال نویسنده در کتاب می‌گوید: سال‌ها مظاهر ذوق و ادب و فرهنگ انسانی را از طریق چشم و گوش و دل می‌دیدم و می‌شنیدم و حس می‌کردم. شعر و موسیقی و نقاشی و مجسمه‌سازی را از مظاهر تعالی روح آدمی می‌دانستم، محبت و لطف و عاطفه‌ی پدر و مادری و مهمان دوستی و همسایه‌نوازی و غریب‌پروری را نشانه‌ی برتری روح آدمی و تربیت قوم می‌دانستم. خدا لعنت کند فروید را که وقتی عقده‌های آدمی را شکافت، اعلام داشت که هر چه هست نتیجه‌ی فعالیت روح بهیمی آدمی و غریزه‌ی جنسی اوست؛ به آدمی که هیچ، به حیوان هم ابقا نکرد و حتی ترانه‌سرایی بلبل را نیز نتیجه‌ی عشق او به زیبایی گل سرخ ـ که اسکار وایلد، آن را از خون بلبل، رنگین می‌پندارد ـ ندانست و حاصل جفت‌جویی و شکم‌بارگی آن مرغک نازنین به حساب آورد (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)