امروزه بیش از پیش مشخص شده که زبان و ادبیات فارسی گستره‌ای بیش از مرزهای سیاسی ایران را در بر می‌گیرد و تعلق‌آن، نه یک تعلق تاریخی، بلکه در قالب حضوری آشکار و تاثیرگذار است. محمد جان شکوری بلخی، در این اثر عمدتاً به حضور کنونی ادبیات فارسی در تاجیکستان و ماوراءالنهر و پی‌گیری آن در سده بیستم میلادی پرداخته است و این حضور را در ادبیات عامه، شعر تاجیکی و ریشه‌های فرهنگی می‌جوید و می‌یابد و گواه می‌آورد. این اثر، حوزه‌ای نوین از فارسی معاصر را فرا روی می‌نهد.