من آدم هاي مبارزي را كه هياهو به پا مي كنند دوست دارم. من عاشق كسي هستم كه به خاطر خواسته هايش شرمنده نيست و اجازه نمي دهد ديگران نااميد و منصرفش كنند. منظورم اين نيست كه اين افراد هرگز نترسيده اند، منظورم اين نيست كه هرگز در دام نظرات ديگران گرفتار نشده اند؛ نه، آنها هم انسان هستند و مثل همه ي ما گاه دچار نبود اعتماد به نفس شده اند، اما وقتي نوبت عمل فرارسيده است، شك به دلشان راه نداده و دودل نشده اند، فقط سرشان را پايين انداخته و بدون توجه به ديگران به كارشان ادامه داده اند. مبارز بي پروا از نظر من يعني اين؛ يعني حاضريد براي رسيدن به خواسته تان -هرچيزي كه هست- تلاش كنيد، و منتظر نمانده ايد تا كسي آن را دو دستي تقديمتان كند و مي دانيد كه اين خواسته متعلق به شماست و به آن دست خواهيد يافت.