«نصرت رحمانی» از شاعران معاصر بود. وی با دریافت دقیق شاعرانه و درک مدبرانة ضرورت‌ها، از زبان شاعرانة شاعران هم‌دورة خویش نیز پا را فراتر گذاشت و زبان کوچه را به شعر آن زمان وارد کرد. رحمانی در عین حال شاعری مضمون‌گرا بود و مضامین اشعار خود را در زندگی مردم عادی و معمولی جنوب شهر تهران می‌جست. وی گاه در اجرا و عرضة شعر در زمان خود، نوآوری‌هایی را نیز اعمال می‌کرد. این توانایی در شعر سبب پذیرش اشعار وی در دهه‌های قبل بوده است. نگارنده در این کتاب، گفت‌وگوی تخیلی، واگویه و درد دل دردمندانة خویش با نصرت رحمانی، احساسات شخصی‌اش نسبت به شاعر و نگاه رحمانی به مسائل اجتماعی و شعر را به همراه گفت‌وگویی با پسر وی (آرش رحمانی) دربارة پدر به رشتة تحریر درآورده است؛ ضمن آن که نگاهی اجمالی به اشعار رحمانی نیز داشته است (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)