در تابستان 1922، مارتین هایدگر (1972-1889) به کلبة کوچکی که در ارتفاعات کوهستانی جنگل سیاه در جنوب آلمان برای او ساخته شده بود، رفت. او در آن‌جا، روی بسیاری از آثار مشهورش که از سخنرانی‌های اولیه‌اش که دانشجویان را محسور کرده بود و برای شکل دادن به کتاب هستی و زمان ترتیب داده شده بود تا آخرین و به تحقیق مبهم‌ترین آثارش را شامل می‌شد، کارکرد. هایدگر به مدت بیش از پنج دهه، غالبا در تنهایی، در این کلبه اندیشید و نگاشت و این خود دلالت بر نزدیکی ذهنی و عاطفی با این بنا و محیط اطراف آن و گذر فصل‌های آن دارد. کتاب حاضر دربارة رابطه عمیق میان جا و شخص است. کلبة هایدگر به منزلة جایگاه ادم‌شار ـ نویسندة کتاب ـ رویارویی دلیرانة فیلسوف با هستی است. ستایش تملق‌آمیز بر ما عرضه نمی‌کند، بلکه تاملی روشنگر، عاری از غرض و به دور از اسطوره‌سازی دربارة رابطة جا و فکر به دست می‌دهد. او در این فرایند بر تفکر هایدگر دربارة ساختن، سکنی گزیدن و اندیشیدن پرتوی جدید، ملایم‌تر و گسترده‌تر می‌افکند. برخی از عنوان‌های مباحث کتاب از این قرار است: منظرة خلاق: چرا من ساکن روستاهایم؛ (مارتین هایدگر)؛ ساختن سکنی‌گزیدن اندیشیدن (مارتین هایدگر) یک منظره و دگرگونی‌های آن؛ کلبه سرانجام چگونه ساخته شد؛ ارتباط هایدگر با کلبه؛ و کلبه یا بازتاب تفکر هایدگر. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)