پیدایش حکومت صفوی در تاریخ ایران تنها یک جابجایی ساده سیاسی و از نوع رفت و آمد مکرر سلسله‌ای نبود و بلکه سر‌آغاز رشته تحولاتیشد که حتی پس از انقراض این سلسله در اشکالی گوناگون تا آغاز قرن چهاردهم هجری و ظهور مشروطیت در ایران ادامه یافت و دوره‌ای را در تاریخ ایران رقم زد که می توان آن دا در حد فاصل «دوران میانه» پیشاصفوی و «دوران معاصر» پسامشروطیت ، «دوران جدید» تلقی کرد .یکی از بارزترین سیماهای دوره صفوی ، رسمیت‌یابی همزمان حکومت و مذهب، وحدت سیاست و دین، خمگرایی، پیوستگی و تعامل کم نظیر نهاد دولت و نهاد مذهب است که نزدیکترین نمونه به آن را باید درعصر باستانی ایران ، دوره ساسانی بازجست. این کتاب حاوی داده‌ها و جستارهایی است که می‌توان ادعا کرد به عنوان «مقدمه‌ای بر مناسبات دین و دولت در عصر صفوی» هنوز هم چه برای خوانندگان عمومی وچه برای خوانندگان متخصص خواندنی و نکته‌آموز است