فهم فلسفی یا فکر علمی همیشه و هر جا در زبان اتفاق می‌افتد و به همین اعتبار، زبان ظهور اندیشه است و سخن مظهر فکر و خرد به شمار می‌آید. وقتی از ظهور اندیشه در زبان سخن به میان می‌آید به ظهور عالم و جهان هستی نیز اشاره می‌شود. زیرا به حکم این که علم یک حقیقت ذات اضافه به شمار می‌آید همواره به یک معلوم اشاره دارد و هرگز نمی‌توان از علم بدون معلوم سخن به میان آورد. در این نوشته، نویسنده می‌کوشد که رابطة میان فلسفه و سخن را معلوم کرده و نشان دهد که نقش سخن در عالم اندیشه تا چه اندازه بنیادی است. برخی مباحث کتاب از این قرار است: منطق و گفتار؛ زبان زیرساخت و اصول بنیادین سخن؛ نقش عقل و فردگرایی در پیدایش علم نحو؛ نخستین مسئله نحوی و نقش آن در پیدایش تفکر فلسفی؛ واضعان الفاظ ـ واضعان شرایع؛ و دو واژة علم و معرفت و تفاوت آن‌ها با یکدیگر. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)