درگاه نیستی و آستانة فرجام است و بیش‌تر داوری‌هایی که دربارة‌ آن شده، نشان از اندوه دارد. زیرا که مرحلة پایانی تقریبا همواره با «دریغ» و «چه زود گذشت» همراه است. سیمون دوبووار که کتاب «سال‌خوردگی» را در شصت و سه سالگی به چاپ‌رساند، به توصیف احساس‌هایی که سال‌خورده از این مرحله از زندگی می‌تواند داشته باشد، پرداخته است. وی در جلد اول، سال‌خوردگی را از نظرگاه بیرونی (زیست‌شناسی، قوم‌شناسی و تاریخ) مورد بررسی قرار داده است. نگارنده در دومین جلد مجموعة حاضر، تجربه‌های عینی خود را از سالخوردگی بیان می‌کند. همچنین وی با بررسی دوران سالخوردگی افراد گوناگون، به این نتیجه می‌رسد که صرف‌نظر از این که جامعه، در مقابل سالخوردگان چه رویه‌ای را در پیش می‌گیرد. به وضع شخصی سالخورده نیز توجه دارد. برخی از مباحث کتاب عبارت‌اند از: کشف و پذیرش پیری، پیری در زندگی روزمره، چند نمونه از پیری، چه کسی به سالخوردگان می‌پردازد؟، و وضع کارگران سالخورده در کشورهای سوسیالیستی. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)