سازمان‌دهی حکایت در سطح تفسیر صورت می‌پذیرد، نه در سطح رخدادهایی که باید تفسیر شوند. ترکیب این رخدادها گاه عجیب است و تناسب چندانی با هم ندارند، ولی این بدان معنا نیست که حکایت فاقد سازمان است؛ این سازمان، صرفا در سطح ایده‌ها می‌گنجد و نه در سطح رخدادها. در این‌باره می‌شود از تضاد میان علیت در زنجیرة رخدادها و علیت فلسفی سخن گفت. این کتاب نمونة بارز تلاش نقد ادبی است برای پیوستن به انقلاب ساختارگرایی که تفکر نسل نگارنده را سخت دگرگون کرده بود و نگارنده در آن به بیان مطالبی هم‌چون نسخ‌شناسی رمان پلیسی، ادعیه؛ حکایتی ابتدایی، انسان ـ حکایت‌ها و هزار و یک شب، دکامرون و دستور زبان حکایت، گرال: طب حکایت، هنری جیمز و راز حکایت، دگردیسی‌های روایی، و خوانش به مثابة ساختن می‌پردازد (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)