در این کتاب پس از تأملی در شعر فارسی تا مولوی، به منظور امکان مقایسة شعر مولوی با میراث شعری قبل از او، به زبان قرآن و شیوه بیانی آن، با تأکید بر جنبه‌‌هایی از این شیوة بیان که بیشتر بر ذهنیت مولوی تأثیر داشته و نیز تأثیر بافت حاکم بر وحی در پدید آمدن این شیوة بیان پرداخته شده است. سپس تأثیر جهان‌بینی عرفانی و تجربه‌های خاص متأثر از این جهان‌بینی به منظور مقایسه آن با بافت وحی، و تأثیر آن بر ساختار زبان مولوی دنبال شده است. در بخش بعد تأثیر این جهان‌بینی بر زبان، و تحولی که مولوی در نتیجه تأثر از بافت ناشی از آن جهان‌بینی و تجارب عرفانی در غزل پدید آورده است تحلیل می‌شود. در انجام نیز به بحث دربارة اسباب ساخت‌شکنی و صور آن که منجر به ابهام‌های گوناگون در غزل مولوی می‌شود پرداخته شده است.