خاقانی شروانی، از بزرگان سخن‌سرای و پارسی‌گویان برجسته ایران‌زمین است که در شروان زاده شده و در سده ششم قمری شعر فارسی را روحی تازه بخشیده است. زمان زندگی او هم‌زمان با دهه‌های پایانی فرمانروایی سلجوقیان و دوره قدرت‌یابی اتابکان و حکومت‌های محلی در ایران بود. او در چنین زمانه‌ای در خانواده‌ای، که با پیشه درودگری زندگانی را به سر می‌برد، زاده شد و با آموزه‌های عموی دانشمند خویش، مسیر بالندگی را در پیش گرفت. او نخست "حقایقی" تخلص می‌کرد اما پس از ورود به دربار شروان شاه، لقب "خاقانی" گرفت و از آن‌جا سرایندگی را به کمال رساند. خاقانی نمونه وارسته‌ای از سخن‌سرایانی است که در شعر خود دانسته‌ها، کنکاش‌ها، دیده‌ها و شنیده‌ها، سورها و سوگ‌ها، زندگی و آن‌چه را به آن مربوط بوده وارد کرده و بر آن‌ها نگاهی همه‌جانبه داشته است. وی خود را جانشین سنایی غزنوی می‌دانست، هم‌چنین با نظامی گنجه‌ای هم‌زمان بود و با وی پیوندهای ادبی و نامه‌نگاری داشت. از جمله آثار گران‌بهای خاقانی می‌توان تحفه‌العراقین و دیوان اشعار او را نام برد. این شاعر سخن‌سرای ایرانی، سرانجام پس از پشت سر گذاشتن سال‌های پیری و رنج بیماری درگذشت. پیکر او را در کوی سرخاب تبریز در گورگاهی که به "مقبره الشعرا" نام یافته است به خاک سپردند. خاقانی از جمله شاعران بزرگ ایرانی بود که آثار قابل تاملی را در حوزه ادبیات برجای گذاشت. (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)