مجموعه‌ی حاضر در هفت فصل تدوین شده است: "پیشینه‌ی نمایش در ایران"، "انواع نمایش‌های ایرانی"، "تعزیه در ایران"، "تقلید"، "نوآوری در تئاتر ایران"، "گزارش خان ملک ساسانی درباره‌ی ایران" و "یک مکتب جدید تئاتری در ایران". آن چه در این مجموعه می‌خوانیم بدین شرح است: "با آن که برخی، یونان را خاستگاه تئاتر در جهان دانسته‌اند اما سرچشمه تئاتر در مشرق زمین و از جمله در ایران بوده است. آیین‌های ایرانی مانند سووشون" و مراسمی همچون میرنوروزی، چمر (آیین شبیه‌سازی مردگان) و ده‌ها نمونه‌ی دیگر، نشان دهنده‌ی ذوق ایرانیان در نمایشی کردن رخدادهای تاریخی است. بعد از دوره‌ی قاجار و آشنایی ایرانیان با تئاتر فرهنگ، ایرانیان توانستند هویت ریشه‌دار خود را به مرور بازیابند که سهم عبدالحسین نوشین، در این میان برجسته‌تر از تلاشگران دیگر بوده است (منبع: خانه کتاب، کتیبه 4)